Атархан ч гэсэн, энэ насаа эдэлсэн
Атомын энэ зууны, өглөөг би мартахгүй
Амьдрал, сэтгэл нэгтэй өссөний учир
Ард түмэн цаг үе хоёроо би муулахгүй
Гэвч, сэтгэл нэг л дундуур байна
Гэмших мэт ирээдүйн өмнө ичиж байна
Шинжлэх ухааны өчнөөн их нээлтийн үед
Шинэ костюмтай, хуучин хүн олон байна
Өөрөө би, гэгээ багатай эгэл ард
Өнгө нь тааруу ч, дотор нь цагаан эр хүн
Өчүүхэн ийм амин хувийн олз эрэгчидтэй
Өлгий нэгтэй, найз нөхөд байсандаа ичиж байна
Аргагүй бид, нэгэн үед, нэгэн онд төрсөн юм
Арчаад арилахгүй, зугтаад холдохгүй чацуутан
Аав нэгтэй хамаатан, ээж нэгтэй ихрүүд шиг
Аянга нэгтэй өсөж, бэлчээр нэгтэй явлаа
Гэвч, бэлчээд бэлчээр гүйцэхгүй,
давхиад давхиад гүйцэхгүй
Гар зуурын луус олонх нь байжээ
Гэрт орж ирээд, гутлаа арчиж мэддэггүй шигээ
Гэмгүй санасан хүнтэйгээ, нөхөрлөж ч тэд сурсангүй
Уулзахдаа, бэл бэнчингий нь нүдээрээ бүртгэнэ
Ууж идэхдээ, аяганы томыг нь бүгдээрээ шилнэ
Уншсан шүлэг, урьсан гэр, ном судраас
Урьд, хойдохоо бодохгүй, хулгай хийхээ ид болгоно.
Найз юм даа гээд захиа бичихэд хариу бичихгүй
(Наалтыг нь задлаад
мөнгө биш захидал байхаар нулимдаг биз)
Наргиан юм даа гээд нанчид өргөхөд, ууж даахгүй
(Насаараа юм үзээгүй,
шунаг улс, шуналдаа согтдог биз)
Мөнгө харуулчихвал үнсэж үлгээд,
галзуу амьтан шиг нүүр шүлстэнэ
Мөнгөгүйгээ мэдэгдчихвэл үүдээ түгжчихээд:
-Байхгүй гэж хэл гээд багацуулаа турхирна
Мөр шүлэг, нэр зэрэг, цалингийн төлөө
Мөрийтэй тоглоомч шиг
аль ч найзаа хөнөөхөөс буцахгүй
Бурхан тахил дарга нар хоёрт ил далд мөргөнө
Бусдын гэр бүл, эхнэр хүүхдийг цаг ямагт гөрөөлнө
Харийн байтугай өөрийн хэлийг сурах чадал хүрсэнгүй
Харин тэгтлээ, булхай тоглоом, бузар бүхнийг сайн сурчээ
Анги нийгмийн маань идээт өвчин болсон ийм хүмүүст
Арга ч үгүй, миний чацуутан, найз нараас минь багтаад
Ажиг ч үгүй, тэгэх ёстой юм шиг сүрхий явах юм
Аяа хөөрхий, ирээдүйн нүүрийг би яаж харнам билээ